Pani Pylińska i sekret Chopina
Autor Éric-Emmanuel Schmitt
„Pani Pylińska i sekret Chopina” jest opowieścią, jak muzyka kształtuje paletę naszych emocji, stosunek do otaczającego nas świata, a przede wszystkim do drugiego człowieka, który sam przecież jest innym fascynującym światem. Podczas muzycznych spotkań nauczycielki i ucznia istotne były rozmowy o Chopinie, o jego pasji, a przede wszystkim o wrażeniach, uczuciach i emocjach, które wywoływał. W tym portrecie literackim wielki kompozytor jest nie tylko mistrzem, co przewodnikiem, nie tyle po świecie muzyki, ile po życiu w ogóle.
Istotą koncepcji jest wydobycie na pierwszy plan muzyki Fryderyka Chopina z całym jej dźwiękowym bogactwem, a także wszystkich dźwięków natury i realnej rzeczywistości, które wynikają bezpośrednio z opowiadanej historii i nałożenie na ten świat głosów aktorów, grających swoje postaci. W minimalistycznej wręcz ascetycznej i symbolicznej przestrzeni, budowanej przede wszystkim światłem spróbujemy usłyszeć całą partyturę tej książki i może w ten sposób, choć na moment, dotkniemy sekretu Chopina.
Autor
Tłumaczenie
Reżyseria
Scenografia i kostiumy
Opracowanie muzyczne
Inspicjent
Ten kameralny – i bardzo oszczędny (dotyczy to zwłaszcza interesująco zaprojektowanej przez Marka Brauna scenografii) pod względem budżetowym spektakl – należy koniecznie obejrzeć i upowszechniać w lepszych okolicznościach, w bardziej gościnnych dla aktorów i widzów, miejscach. Jest wart najlepszych scen polskich. Dotyczy to wszystkich występujących aktorów, wśród których wybijają się dwie główne, trafnie obsadzone przez reżysera Adama Opatowicza, postaci.
W efekcie otrzymujemy sprawnie poprowadzoną interpretację dobrego tekstu, coś jakby powieść w wydaniu dźwiękowym z ruchomymi postaciami. Przesłanie tekstu o sposobach interpretacji muzyki, jej roli w życiu wrażliwych ludzi, także terapeutycznej, wybrzmiewa ze sceny i z głośników. Widz daje się wciągnąć w dialogi, nie zauważając braku dekoracji, zaś umowność instrumentów tylko pomaga w pracy wyobraźni.