Retrospekcja
Krystyna Kacprowicz-Sokołowska, prowadząca od ponad dziesięciu lat warsztaty w teatrze, ceni sobie tę pracę:
– Lubię młodzież. Lubię uczyć pracy w zespole. Mój cel – nauczyć młodych ludzi, którzy do mnie przychodzą i pozostają zwykle na trzy lata – pracy zespołowej i odpowiedzialności za współdziałanie. Lubię widzieć, jak młodzi się rozwijają. Przychodząc do mnie, nie mają pojęcia o dyscyplinie i ja na początku daję im swobodę, ale w pewnym momencie, żeby powstał efekt – trzeba to niezdyscyplinowanie ukrócić. Jednak nikt z zespołu nie odchodzi. Cieszę się, widząc, jak sobie radzą na scenie w kończącym roczną pracę przedstawieniu, jak opanowują tremę, jak się przyzwyczajają do dużej sceny, na której tak chętnie prezentują się najbliższym.
O przedstawieniu mówi słowami postaci tak:
– Nie wiedziałem, że to na zawsze. Myślałem, że nacisnę reset i będzie można zacząć od nowa.
Przedstawienie naszej grupy 13+ jest symbolem sprzeciwu wobec przemocy w szkole i jej tragicznych skutkach…
Myślicie, że te problemy nie dotyczą Was, Waszych rodzin, Waszych szkół?
Nawet nie wiecie, jak bardzo się mylicie!
Więc zakładasz maskę. Maska skrywa twarz, twarz skrywa ból, ten ból wypala Ci serce, serce, którego nikt nie zna.
Z Krystyną Kacprowicz-Sokołowską – instruktorem grupy rozmawiała Jolanta Hinc-Mackiewicz.
