„Stoi jak słup soli, oniemiała; miała coś przeczytać ze sceny, jakąś odezwę, jakieś oświadczenie, a nie wie, co robić wobec podnoszących się z widowni z okrzykiem „zaraz się skończą te wasze teatry” dziarskich chłopców. W jej osłupieniu mieści się gremialna bezradność nas wszystkich wobec brutalnego chamstwa stukającego do wrót. To fenomenalny początek „Białej siły czarnej pamięci” Piotra Ratajczaka według reportaży Marcina Kąckiego w białostockim Teatrze im. Węgierki. W tym spektaklu ma jeszcze świetne, przejmujące epizody: relację z życia pary polsko-hinduskiej na podlaskim osiedlu zakończonego rejteradą za granicę. A z poprzednich sezonów pamiętam choćby „Rozkłady jazdy” Petra Zelenki, melancholijno-farsową popisówkę o tym, że aktor musi grać, choćby wszystko się sprzysięgło przeciw.”

Gratulujemy!

Więcej informacji o spisie – kliknij!